Ҳамватанони азиз!
Меҳмонони олиқадр!
Ҳозирини гиромӣ!

Боиси сарфарозӣ ва ифтихор аст, ки миллати тоҷик ҳанўз ҳазору сад сол муқаддам давлати мустақил бунёд намуда, бо фарҳанги оламгираш шўҳрати ҷаҳонӣ ёфт.

Ва ҳамин фарҳанги оламгир дар ҳама давру замон миллати моро аз парокандашавӣ эмин нигоҳ дошта, дар тамаддуни миллии мо ҳамчун омили муҳими расидан ба истиқлолият хизмат намудааст, ки боарзиштарин дастоварди миллати тоҷик дар ҳазорсолаҳои охир ба шумор меравад.

Бинобар ин, ҳамаи шумо - ҳозирини гиромиро ба ифтихори бузургтарин ва муқаддастарин ҷашни миллиамон- Истиқлолияти давлатии ҷумҳурии Тоҷикистон ва ҳамзабон бо ин, мавриди истифода қарор гирифтани бинои нави амфитеатр - боз як боргоҳи бонуфузи ҳунар самимона табрику шодбош мегўям.

Ҳукумати кишвар ҳамеша ба фарҳанг ҳамчун соҳаи афзалиятноки ҳаёти иҷтимоӣ таваҷҷўҳи хоса ва доимӣ зоҳир намуда, барои беҳдошти вазъи иҷтимоии аҳли фарҳанг тадбирҳои зарурӣ меандешад.

Ин аст, ки дар радифи дигар соҳаи буҷетӣ дар давоми солҳои охир маоши кормандони соҳаи фарҳанг 26 маротиба зиёд карда шудааст.

Имрўз бо боварӣ метавон гуфт, ки дар масири 20 соли истиқлолият фарҳанги миллии мо дар тарбияи худшиносӣ, ҳисси миллии мардум, махсусан ҷавонон нақши муҳим бозида, дар ташаккули маънавии аҳли ҷомеа, шинохти рисолати таърихӣ ва густариши эҳсоси ватандорӣ таъсири амиқ мегузорад.

Маҳз дар ҳамин давра бо азму талошҳои аҳли фарҳанги кишвари тозаистиқлоли мо баргузории ҷашнвораҳо - озмуни театрии «Парасту», фестивалҳои байналмилалии театрии «Наврўз», «Чодари хаёл», Фестивал-симпозиуми байналхалқии «Шашмақом», «Фалак» ва «Баҳористон» ба ҳукми анъана даромаданд.

Дар чунин чорабиниҳои бузурги фарҳангӣ ҳазорҳо намояндагони давлатҳои хориҷи дуру наздик ширкат варзида, бо дигаргуниҳои иқтисодиву иҷтимоӣ ва меъморию фарҳангии кишвари мо ошноӣ пайдо карданд.

Ҳамзамон бо ин, ҳунарпешагони маъруфи тоҷик назди тамошобинони беш аз 70 давлати Аврупо ва Амрикову Осиё бо беҳтарин барномаҳо истеъдоди асили миллии худро намоиш доданд.

Ва имрўз вусъати тоза пайдо намудани муносибатҳои фарҳангии моро бо кишварҳои хориҷӣ ва ташкилоту созмонҳои байналмилалӣ дар пояи меъёрҳои ҷаҳонӣ ва манфиатбахш метавон далели равшани эътирофи баланди фарҳанги тоҷик аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ номид.

Бунёди театри ҳозиразамони тобистона ё ба ибораи дигар амфитеатр, ки макони нави фароғати ҳамдиёрону меҳмонони пойтахти кишварамон хоҳад гардид, давоми мантиқии силсилаи тадбирҳои андешидаи ҳукумат дар роҳи рушди фарҳанги миллӣ мебошад.

Бинои мазкур дар муддати хеле кўтоҳ, яъне дар ҳашт моҳ ба маблағи 3,2 миллион сомонӣ бунёд гардида, барои 960 ҷойи нишаст пешбинӣ шудааст.

Дар сохтмони ин иншооти ҷашнӣ, ки дар яке аз мавзеъҳои зеботарини пойтахти азизамон қомат афрохтааст, аз тамоми манотиқи кишвар кормандону мутахассисони варзида ҷалб гардида, ҳиссаи арзанда гузоштаанд, ки ин иқдом ҳамчун нишонаи ваҳдати комил шоёни таҳсин аст.

Бинобар ин, бо истифода аз фурсат ба меъморон, муҳандисону бинокорон ва ҳамаи онҳое, ки дар бунёди ин бинои зебои фарҳангӣ саҳм гузоштаанд, миннатдории самимӣ баён менамоям.

Ҳозирини гиромӣ!

Фарҳанг дар ҳама луғатномаҳои хурду бузург ақлу хирад ва илму дониш маънидод шудааст. Модоме фарҳанг ақлу дониш аст, пас он танҳо як мафҳуми соҳавӣ набуда, фарогиртар аз он аст, ки мо тасаввур мекунем. Ба ибораи дигар, фарҳанг бақои одам, балки ҳастии миллат аст.

Таърих гувоҳ аст, ки аз қадимулайём давлатҳои соҳибтамаддун ҳамеша ба ҳаёти фарҳангии мардум таваҷҷўҳи хоса доштанд.

Аз замонҳои хеле дури таърихӣ то мо омада расидани мафҳуми амфитеатр маънои онро дорад, ки он ҳамчун шохаи муҳими таърихи фарҳангии халқҳову кишварҳои фарҳангсоз дар ҳар давру замон мақому манзалати ниҳоят калон дошта, дар инъикоси муборизаи абадии некию бадӣ, адолату беадолатӣ, равшанию зулмот, даво бахшидани дардҳои маънавии ҷомеа ва бо ин роҳ тарбияи насли солиму бомаърифат нақши муассир бозидааст.

Аз ин рў, бо итминон метавон гуфт, ки моҳияти театр танҳо намоиш додани барномаҳои дилхушкунанда нест.

Агар чунин мебуд, ҳоҷати дар бунёди он ин қадар меҳнат сарф кардан лозим намеомад. Театр барҳақ инъикоскунандаи ҳаёт аст. Он дар худ ҳам санъати мусиқӣ, ҳам меъморию тасвирӣ ва ҳам синамову амсоли инҳоро таҷассум мекунад.

Театр воситаи пуриқтидортарини таъсиррасонӣ ба тафаккури инсон аст. Зеро рўйдодҳои зиндагиро дар саҳна дида, тамошобин хаёлан худро ба қаҳрамонҳои мусбат монанд мекунад ва бо ҳамин роҳ олами ботинии хешро мустақилона тарбият мебахшад.

Лозим ба ёдоварист, ки ҳаёти фарҳангии Тоҷикистонро низ бе театр тасаввур кардан ғайриимкон аст. Зеро театр дар лаҳзаҳои душвортарини ҳаёт ҳамеша паҳлўи мардум қарор гирифта, дар сарнавишти миллати тоҷик нақши басо муассир гузоштааст.

Имрўз метавон даҳҳо ҳунарпешаҳои маъруфро номбар кард, ки дар пешрафти театри тоҷик ва дар ин замина дар рушду такомули фарҳанги миллии мо саҳми беандоза калон доранд.

Бо дарназардошти ин, метавон гуфт, ки театри мазкур маркази рушди фарҳанг ва манбаи камолоти маънавии ҳамдиёронамон гардида, дар тарбияи насли нави ҳунармандони тоҷик саҳми арзанда мегузорад.

Дар ин лаҳзаи пурнишоту хотирмон бори дигар бо камоли ифтихору сарфарозӣ ҳамаи шумо - ҳозирини гиромӣ ва тамоми мардуми шарифи Тоҷикистони азизро ба муносибати бистумин солгарди Истиқлолият, ки сароғози давлатдории навини тоҷикон ба шумор меравад, табрик гуфта, ба ҳар кадоматон хонаободию хушбахтӣ ва комёбиҳои тоза орзу менамоям.

Саломату сарбаланд бошед!